3.การเพิ่งพินิจภาวนาของนักบวชผู้สนิทสัมพันธ์กับพระเยซูเจ้า

           นักบุญออกัสติน (354-430) เป็นคนแรกที่เริ่มรำพึงถึงธรรมล้ำลึกด้านข้างพระวรกายที่ถูกแทง โดยใช้การเพ่งพินิจภาวนา ในบทเทศน์อธิบายบทที่ 19 ของพระวรสารตามคำบอกเล่าของนักบุญยอห์น ท่านเขียนไว้ว่า “ผู้ประพันธ์พระวรสารได้ใช้คำที่สำคัญมาก ไม่ได้กล่าวว่า ‘ทหารได้ตีด้านพระวรกาย’ หรือ ‘ทำให้ด้านข้างพระวรกายเป็นแผล’ หรือใช้สำนวนอื่นๆ แต่ใช้คำว่า ‘เปิดด้านข้างพระวรกายของพระองค์   ผู้ประพันธ์ใช้คำว่า ‘เปิด’ เพื่อชี้ให้เห็นชัดว่าประตูแห่งชีวิตถูกเปิดออก ศีลศักดิ์สิทธิ์ต่าง ๆ ของพระศาสนจักรได้ถือกำเนิดมาจากประตูแห่งชีวิตนี้ และปราศจากศีลศักดิ์สิทธิ์ เราทั้งหลายไม่อาจเข้าถึงชีวิต ซึ่งเ ป็นชีวิตที่แท้จริงเพียงชีวิตเดียวเท่านั้น”  

           ในสมัยกลาง ความคิดนี้ประทับใจบรรดานักบวชผู้ดำเนินชีวิตสนิทสัมพันธ์กับพระเจ้า เชิญชวนให้คริสตชน พิศเพ่งภาวนาแทบเชิงพระบาทของพระเยซูเจ้าผู้ทรงถูกตรึงบนไม้กางเขน เป็นการเพ่งพินิจภาวนาโดยมีจิตใจกราบนมัสการพระองค์ เป็นทุกข์ถึงบาปและรู้คุณ การเพ่งพินิจภาวนาเช่นนี้จะช่วยให้เข้าใจความหมายของความรักที่ พระเยซูเจ้าทรงแสดง และเป็นวิธีตอบสนองความปรารถนาที่จะเข้าสัมพันธ์เป็นหนึ่งเดียวอย่างใกล้ชิดกับพระองค์ด้วยความรัก

           ในศตวรรษที่ 13 นักบุญบอนาแวนตูรา นักบวชคณะฟรังซิสกันเขียนหนังสือ “เถาองุ่นทิพย์” มีประโยคหนึ่ง ซึ่งผู้ดำเนินชีวิตจิตที่มีพระหฤทัยเป็นศูนย์กลางมักจะอ้างถึงบ่อย ๆ ว่า “พระองค์แสดงพระหฤทัยที่มีชีวิต เหมือนกับว่าเป็นดวงใจที่มีความรักเป็ นบาดแผล และเต้นด้วยความรักที่ร้อนแรงมากกว่าคราวที่ถูกแทงด้วยหอกของทหารโรมัน เมื่อสิ้นพระชนม์แล้ว ดวงหฤทัยของพระองค์ถูกแทงเป็นบาดแผลเพื่อว่า โดยอาศัยรอยแผลที่มองเห็นนี้ เราจะเห็นแผลแห่งความรักที่มองไม่เห็นของพระองค์ด้วย”